In deze serie van de top 5 van spijtbetuigingen in de laatste fase gaat het vandaag over de moed hebben je gevoelens te uiten.

Niet iedereen is even openhartig van karakter; soms zit iemand bijna opgesloten in zichzelf. En toch ook zij kunnen heel veel gevoelens hebben. Maar leer daar maar eens woorden aan te geven. Misschien ben je meer fysiek en knuffel je eerder iemand die je lief vindt. Hoe moet dat nu dan in deze 1,5 meter; je mag niet knuffelen maatschappij?

Zelf ben ik vrij open, kan redelijk woorden geven aan wat ik voel. Maar zeker niet altijd. Ik ben meer van de impulsieve acties. Niet altijd handig, soms afschrikwekkend voor anderen, maar heel goed bedoeld.

Als die impulsiviteit vanuit het hart komt kan het denk ik niet zoveel kwaad. Zo kan ik vol liefde aan iemand denken en dan een berichtje sturen dat ik van diegene houd. Of ik rij in de auto en stuur naar diegene toe om het live te vertellen.

‘Ik kom even zeggen dat ik van jullie hou’.

Het hoeven natuurlijk niet altijd gevoelens van genegenheid, liefde te zijn. Het kan ook verdriet zijn, of zorgen of spijt. Wat houdt jou dan tegen om de telefoon te pakken? Ben je bang voor de reactie van de ander? Wat is het ergste dat kan gebeuren?

Ik heb zo’n idee dat door het vele dat niet is of wordt uitgesproken er zoveel misverstanden zijn in relaties. In partnerrelaties, ouder-kind relaties, vrienden en familiaire relaties.

Misverstanden en jarenlange opgekropte frustraties; hoe vaak vullen wij niet van alles in voor een ander? Spreek je uit. Door het vrij te geven komt er ruimte om je weer opnieuw te verbinden.

Waarom wachten tot ..ja tot wanneer? Weet jij zeker dat die ander nog heel lang in je leven is? Voorkom de ‘had ik maar’ spijt gedachte en pak de telefoon, ga erop af en laat die ander weten wat je voelt. Wat je wilt delen, wat je wilt bespreken, waar je mee zit en wat je graag zou willen.

Of het nu Vaderdag is, Moederdag, een verjaardag of welke dag dan ook; laat je hart spreken.

Lieve groet, Arianne

In deze serie van de top 5 van spijtbetuigingen in de laatste fase gaat het vandaag over de balans tussen werk en privé. Wat mij betreft gaat het hier om twee zaken. Als eerste; aanwezig en beschikbaar zijn voor jezelf en als partner, ouder en als vriend/in.

Veelal werken wij om geld te verdienen zodat wij onze hypotheek of huur kunnen betalen en alle andere vaste lasten.
Ga nu eens kijken of al die uren (betaald en onbetaald) nodig zijn om te kunnen bestaan. Wat maak je bijvoorbeeld mee als vader van je kinderen wanneer je ’s ochtends vroeg vertrekt en ’s avonds weer binnenstapt? En moeders die zoveel regelen, naast hun werk. Hoeveel oprechte aandacht is er voor je kinderen?
Dan heb ik nog niet eens gehad over de zo belangrijke me-time…

Weet je nog; de vorige vakantie toen je verzuchtte; ‘wat is dit relax, kon dit altijd maar zo zijn’. Het is aan jou om te veranderen. En geloof en vertrouw op jezelf dat je het kunt veranderen.

Een vraag; wat heb je daadwerkelijk nodig om te kunnen leven? Wat is belangrijk voor jou?

Laten wij leren van hen die ons voorgingen; de generaties voor ons en zij die het leven moesten loslaten.
Je kunt op het einde van je leven terugkijken op mooie deals die je hebt gesloten of trots zijn op je grote klantenkring. En misschien laat je een groot bedrag na voor je kinderen en kleinkinderen. Heel prettig natuurlijk.

Waar het werkelijk om gaat is wie er om je heen staan; wat heb jij hen van jezelf gegeven? Wat heb je van jezelf laten zien?
Laat de liefde stromen die je voor hen voelt en heb tijd en aandacht voor de mensen om je heen. Kennen zij jou en ken jij hen?

Kinderen zijn groot voor je het weet. En ik pleit hier niet voor thuisblijfmoeders en vaders of acuut allemaal uren inleveren of banen opzeggen.
Wat belangrijk is is dat wanneer je samen bent met je partner, je kinderen of je vrienden om dan daadwerkelijk aanwezig te zijn. Telefoon aan de kant, laptop aan de kant. Er zijn.

Als tweede:
Doe iets waar je blij van wordt; doe wat jou het idee geeft dat je zinvol bezig bent. En dat kan voor jou iets heel anders zijn dan voor mij of iemand anders.
Het leven is naar mijns inziens te kort om je tijd te ‘verdoen’ met iets waar je niet blij van wordt. Sleep jezelf niet langer naar het werk dat je helemaal niet leuk vindt.
Ga op ontdekkingstocht en ga iets doen wat je met je hart kunt doen. Waar je jouw talenten kunt inzetten en verder kunt ontwikkelen.
Hou jezelf niet tegen met allerlei overtuigingen en durf echt je dromen achterna te gaan.
Soms ben je door ‘gewoon’ je leven te leven zelfs je eigen dromen vergeten. Er zijn voldoende coaches die kunnen helpen in dit proces. Maar jij bent diegene die ja zegt op de verandering in je leven.

Je leeft nu! Ik wens dat jij je bewust wordt van wat er werkelijk toe doet in je leven.
Misschien lees je deze tekst en voegt dit niets toe omdat je je droomleven al leeft. Dat is fantastisch! Wees dan een inspiratiebron voor anderen.
En denk je na het lezen van bovenstaande; ‘Mmm, zij heeft een punt. Hoe zit ik hierin?’
Dan nodig ik je graag uit om hierover in gesprek te gaan met je partner, vrienden, collega’s. En voel je welkom om in mijn praktijk jouw droomleven te verhelderen en vorm te gaan geven.

Lieve groet, Arianne

Moed is een begrip dat regelmatig terugkomt in mijn blogs. Moed is de kracht in jezelf vinden en gebruiken om iets te doen wat je spannend vindt. Je kunt bang zijn dat anderen van alles van je vinden, kritiek op je hebben of je uitlachen.

Moed kun je nodig hebben om bijvoorbeeld je excuses aan te bieden en te erkennen dat je iets niet zo handig hebt aangepakt. Jouw moed kun je ook gebruiken om die ene stap te durven zetten. Na vele jaren jouw baan durven opzeggen, te verhuizen of je relatie te beëindigen. Los van wat anderen hier allemaal van zouden vinden. Jouw hart volgen.

Welke leeftijd je nu ook hebt, misschien herken je wel de wens in jezelf om je ouders te willen plezieren, te gehoorzamen of hen niet te kwetsen met keuzes die je maakt.

Zo kan ik het nog lastig vinden om mijn ouders te vertellen dat ik op zondag naar de dierentuin ben geweest.
Zij hebben andere normen en waarden dan ik over de zondagsrust. Mijn innerlijk kind wil hen niet teleurstellen. Mijn volwassen ik heeft inmiddels al jaren eigen keuzes hierin gemaakt. Maar nog altijd is er dat stemmetje in mij.

Zo terugkijkend op afgelopen tijd heb ik ook moed nodig gehad om een aantal zaken aan te gaan. Het opzeggen van mijn baan bij mijn werkgever met vele zekerheden; hoe spannend ik het ook vond, ik heb het gedaan. En wat zat er onder die moed?

De hoop, het verlangen dat er nieuwe kansen voor mij zouden komen waarmee ik mij zelf nog meer zou kunnen ontwikkelen. En de sterkte gedachte, zo niet overtuiging, dat ik later geen spijt wilde hebben. Dat ik iets gemist zou hebben.  De ‘had ik maar’ gedachte.

Maakte ik mij druk om wat anderen ervan vonden? Ja en Nee. Ik vond het belangrijk dat mijn naasten mij steunden en hun vertrouwen gaven.

Wat de rest van de wereld ervan vond, heb ik een stuk minder interessant gevonden.

Soms hoor ik iemand zeggen; ‘ik heb liever spijt van iets dat ik heb gedaan als van iets dat ik niet heb gedaan’.
Herken je dit? Of zou je dit ook graag willen zeggen?Die ‘had ik maar’ gedachte is voor mij een graadmeter geworden.

Ik ga hem zelfs nog scherper stellen: wanneer ik nog maar kort te leven zou hebben, wil ik zo min mogelijk ‘shit’ meer opruimen. Maar in alle hartenrust afscheid kunnen nemen van wie mij lief zijn.

Uiteindelijk gaat het in dit leven om de liefde, de vriendschappen en dat wat je in jezelf hebt kunnen ontwikkelen.

De ‘had ik maar-gedachte’; is er één die in je opkomt? En …wil je hem ombuigen naar; ‘ik heb het gedaan!’?

Lieve groet, Arianne

Dat is de titel van het boek van Bronnie Ware welke ik nu al een aantal keer heb gelezen. Het is geschreven door een Australische vrouw die in de palliatieve zorg ging werken. In dit boek zijn haar ervaringen beschreven en het gaat over de 5 meest voorkomende spijtbetuigingen op het sterfbed.

‘Zware kost’ zal je misschien denken. Ja, het is geen luchtige en hilarische chicklit. Toch zou ik jou heel graag de komende weken willen meenemen in de thema’s die blijkbaar velen van ons op het einde van het leven tegenkomen.

Waarom het mij telkens weer zo boeit en bezighoudt? Omdat wij kunnen leren van de mensen die ons voorgingen. Laten wij naar hen luisteren! Het is een cadeau van hen aan jou om je wakker te schudden. Je kan het nu nog anders doen!

Wat houden wij onszelf tegen door angsten, aannames en onbewust gedrag. Zelf heb ik een aantal keer een keuze gemaakt in mijn leven die vergaande consequenties hebben gehad.

Gesprongen, met mijn ogen dicht of open, door mijn angst en onzekerheid heen toch die stap genomen. En geen enkele keer heeft het mij gespeten. Omdat ik koos vanuit mijn hart, mijn ziel. Hoe de weg eruit gaat zien weet ik meestal ook niet van te voren. Ik hoor dan een stem, áchter mijn ego (angsten en overtuigingen die mij van mijzelf weghouden) welke ik herken als de fluistering van mijn ziel.

Wat zou jij anders willen of kunnen doen? Waar hou jij jezelf tegen om te zijn wie je bent? Wat zou jou gelukkig maken?

1. Had ik maar de moed gehad om een leven te leiden waarin ik trouw was aan mezelf, in plaats van te voldoen aan de verwachtingen van anderen.
2. Had ik maar wat minder hard gewerkt.
3. Had ik maar de moed gehad om mijn gevoelens te uiten.
4. Was ik mijn vrienden maar niet uit het oog verloren.
5. Had ik mezelf maar wat meer geluk gegund.

Lieve groet, Arianne

We wisten al langer dat het eraan zat te komen. Nee hoor, geen overlijden van een dierbare. Maar wel een afscheid dat noodzakelijk was en goed gedaan moest worden.

Mijn ouders hebben hun huis verkocht, het huis dat al generaties lang in de familie is. Het huis waar ik geboren ben, mijn jeugd heb doorgebracht en waar ik naar volwassenheid ben gegroeid.

Gedurende de maanden dat ik ernaar toe groeide kwamen de herinneringen steeds meer terug. Mijn ouders, mijn zus en ik woonden naast mijn opa en oma van mijn vaders kant. Destijds nog ver in de polder en dat betekende voor mij dat ik veel met voornamelijk opa als grote vriend optrok. Samen in de tuin werken, kappertje spelen en Sesamstraat kijken. Heel soms mocht ik bij hen douchen, omdat zij van die lekkere appeltjesshampoo hadden.

Kijkend naar mijn gezin van herkomst lijk vooral ik het sterk te voelen. Afscheid van de Langeweg. En blijkbaar ging het niet ineens zoveel om het huis, maar om de plek, de locatie en de geweldige tuin. Waar niet alleen ik, maar ook mijn kinderen weer hun avonturen hadden beleefd.

Ik begon mij af te vragen of ik niet te overdreven reageerde op dit afscheid en de verhuizing van mijn ouders. Maar nee, ook dit heeft een goede afsluiting nodig op een manier die mij past. Het betekent niet alleen het loslaten van een fysiek plaats, het voelt ook als een nieuwe fase. Een nieuwe fase van mijn ouders, een nieuwe fase voor mij. Het is alsof ik een deel van mijn leven afsluit en nu kan ik zeggen, het is goed.

Goed afscheid nemen, hoe doe je dat? Hoe doe jij dat?

Ik heb hierin mijn gevoel gevolgd, erover gesproken. Wij hebben vorige week een wonderlijk bijna Corona-proof samenzijn gehad met elkaar. Wij hebben er gelogeerd, verstoppertje gespeeld en voor de laatste keer in die prachtige tuin ontbeten.

Gisteren, een laatste rondje met mijn kinderen. Iedere kamer ingegaan en bewust uitgegaan. Nog 1x keer op de trampoline, nog 1x door het gras rennen en nat worden van de regen die naar beneden stortte. Bij het wegrijden mijn laatste tranen laten komen en toen ritueel de sleutels bij mijn ouders  in hun nieuwe huis overgedragen.

Een plek, een huis, een periode, een relatie of wat dan ook. Goed afscheid nemen, is afscheid nemen op jouw manier.

Met een glimlach op mijn gezicht en een dankbaar gevoel sluit ik nu een periode van wel 42 jaar af. Het is goed zo.

Lieve groet, Arianne

Wat is nog normaal deze dagen? Juist in alle maatregelen die beperkend kunnen aanvoelen, ontdekken wij ook veel mogelijkheden.

Ik heb zojuist iets gedaan waar ik heel veel van zou kunnen vinden. Maar nee, ik heb er vooral van genoten! In de door mij zelf gegunde pauze heb ik voor de televisie een bord spaghetti met een heerlijk glas rode wijn op! Het voelde geen eens stout, omdat het geen 2 bruine boterhammen met kaas en een glas melk waren. Het voelde bevrijdend!

Voelen dat ik zelf mijn mogelijkheden heb om te kiezen, iedere dag weer. Het voelde vernieuwend en het gaf mij een heerlijk moment van Genieten!

Om te kunnen kiezen moet je eerst beseffen dat je je eigen wereld creëert. En dus alle mogelijkheden en onmogelijkheden voor jezelf schept. Dit werkt naar mijn idee in alles door. In je relaties, in je werkzaamheden en in jouw eigen ontwikkeling. Na jaren van zelfstudie, onderwijs, coaching en wat al niet meer ontdek ik nog steeds overtuigingen in mijzelf. Overtuigingen in mijzelf die mij beperken in mijn ontwikkeling, die mij klein houden en angst laten voelen.

Juist in deze tijd van bijna verplicht naar binnen keren, kom ik er weer een paar tegen. En doordat ik mij bewust ben, kan ik kiezen de overtuiging om te buigen naar iets dat mij wel dient.

In mijn praktijk ga ik bijna altijd op zoek naar de beperkende gedachten en overtuigingen in iemand. En dat kan een opmerking uit het verleden zijn geweest, een gebaar of ervaring die ervoor zorgden dat je jezelf een beperkende overtuiging hebt opgelegd. Door deze op te sporen, aan het licht te brengen kan je bewust kiezen voor iets anders!

En of dit nu een lunch met spaghetti en rode wijn in Nederland is, terwijl het geen vakantie is. Of je komt erachter dat je jezelf veel liefde ontzegd door het jezelf niet waard te vinden. Of je bent ervan overtuigd dat ander werk voor jou niet is weggelegd …

Durf te geloven dat jij dingen anders kan gaan doen. Vandaag nog!

Zeg …wat komt er nu in jou op?

Lieve groet,

Arianne

www.praktijkhetlabyrinth.nl

Een bijzondere week waarin ik mij heb verhouden tot alles wat ineens anders was. Het is dus werkelijk een keuze; angst of vertrouwen. Wat heb jij gekozen?

Weten dat er iets heel groots gaande is, een proces die de mensheid dwingt andere keuzes te maken.

Ik heb een combinatie weten te vinden deze week van de nieuwsberichten volgen, ervaren wat er in het dagelijks leven gebeurt en het proces bekijken vanuit universeel oogpunt. Boeiend kan ik zeggen.

Alle nieuwsberichten via ad.nl gevolgd, Facebookberichten gelezen en genoten van alle prachtige initiatieven en grappige foto’s en filmpjes.

Heerlijk om de kinderen zoveel thuis te hebben, te ondersteunen in het schoolwerk waar nodig (stiekem het huiswerk meedoen), in de pauzes met elkaar drinken en eten. Gewoon heel gezellig met elkaar. Boodschappen doen voor zieken of mensen in de risicogroep en proberen thuis te werken aan mijn nieuwe project.

Ik begrijp heel goed dat ik de mogelijkheid nu heb om vanuit betrekkelijke rust en stilte dit alles te aanschouwen. Ik heb geen geliefden in het ziekenhuis, ik werk niet in een vitaal beroep, geen oma’s die ik niet mag bezoeken, geen uitvaart waar het niet wenselijk is om te komen. Wel zou ik mij druk kunnen maken om mijn financiën; als zzp’er is het niet de handigste tijd om de praktijk fysiek te sluiten en net helemaal voor jezelf zijn begonnen.

En toch hé …voel ik zo’n vertrouwen in het universum, mijn mede mensen en in mijzelf. Dit is een omwenteling waar al lang en vaak over is geschreven.

Als het kan en mag, houdt elkaar vast, in het echt, in gedachten of virtueel. Wij zijn niet alleen, wij zijn samen en bouwen met elkaar aan een nieuwe samenleving.

Lieve groet,

Arianne

Ps. Consulten voor de praktijk kunnen nu met video bellen worden gedaan en ook een afstandsbehandeling is mogelijk.

Of het door de Volle Maan is gekomen van deze week of door al die weken die achter ons liggen …

Ik heb iets gedaan dat ik voor deze tijd niet gedaan had. Iets waar ik moed voor nodig had. Dat aangekeken waar ik bang voor was, waar enorme weerstand op zat. Bang om het erger te maken en nog 100 redenen om het eerst niet te doen. Nou, eigenlijk bang voor afwijzing. Daar waar ik mij kwetsbaar zou opstellen.

Mijn twijfels voorafgaand, of het mijn ego was dat de keuze maakte of mijn ziel die mij influisterde en eindelijk gehoor kreeg.

Dwars door alle emoties heen heb ik mijn hart gevolgd en eindelijk een ontmoeting gehad. Een ontmoeting waarin openheid en respect de ruimte gaven te delen. Bijzonder, fijn en verhelderend. En wie weet nodigt het uit tot meer gesprekken.

Wat doet deze periode met jou? Voel je angst, voel je rust, zie je mogelijkheden die je eerst niet zag? Of begin je je bewust te worden van dat of wie er belangrijk voor je is? Of juist wat je achter je mag gaan laten, omdat het je belemmert in je groei en jouw geluk?

Voor mijn onderneming ben ik bezig met een opdracht over zingeving. Wat geeft jou zin aan je leven? Wat geeft jou betekenis en het gevoel dat je ertoe doet? Waar ben je van waarde?

Grote vragen die eenieder van ons raakt. Zeker nu, met het naar binnen keren in onze huizen, met of zonder huisgenoten. Ik kan mij voorstellen dat je er soms geen antwoord op hebt. Of dat je er nu achter komt dat je met dingen bezig bent waar je helemaal niet blij van wordt. Maar omdat het moet of omdat het nu eenmaal geld in het laatje brengt.

Heb je mensen om je heen, die jou het allerbeste gunnen, die jou steunen, met je meeleven en jou stimuleren? Die van jou houden?

Wat als je erachter komt dat je een leegte voelt, door gebrek aan betekenisvolle contacten. Of dat je beseft dat het leven zo snel voorbijgaat en dat je wensen en dromen bent vergeten te realiseren.

Dit is de tijd om bewust te worden van al het bovenstaande. Dat is juist geen beperking, maar een groot cadeau dat je alleen maar hoeft aan te nemen.

Wat ga jij straks zeggen wanneer je wordt gevraagd: ‘Wat heb jij gedaan in die Corona-crisis? ‘Wat heb jij veranderd in je leven?’

Als het lastig vindt om alleen over deze vragen na te denken, voel je dan vrij om mij uit te nodigen met je mee te kijken.

Lieve groet, Arianne

Mijn oude trouwe Daihatsu Cuore is de deur uit, ik moest afscheid nemen van deze kleine grijze dame. Vele kilometers hebben wij samen gereden, door binnen- en buitenland. En ik weet het, het is een stuk materie, maar toch heb ik een band met haar opgebouwd. Ze was mijn eerste eigen autootje die ik tijdens mijn scheiding gekocht heb. Ruim 7 jaar waren zij en ik onafscheidelijk.

Het fijne van een nieuwere auto is dat ik nu veel meer mogelijkheden heb zoals cruisecontrole. Maar …daar zit wel iets…

Nu heb ik altijd een pittige rijstijl gehad (zeggen familie en vrienden) en met zo’n cruisecontrole ben ik eerder geneigd mij aan de snelheid te houden; veiliger en voordeliger!

Maar in mijn beleving  geef ik de controle voor een deel uit handen. Het woord zegt het al. Laat dat nu net een thema zijn.

Al bepaal ik zelf welke snelheid ik op de cruise controle inschakel; het voelt alsof de auto zelf gaat bepalen hoe hard ik rij.

En zonder cruise controle lijk ik mij natuurlijker op de weg te bewegen. Wat er ook gebeurd is dat ik behoorlijk meebeweeg met de andere automobilisten. Wanneer er bijvoorbeeld iemand achter mij zit te duwen ben ik geneigd harder te rijden dan dat ik eigenlijk wil. Ik laat mij opjutten.

En ineens begreep ik hoe het voor mij werkt: De cruise controle beperkt niet meer alleen, maar leert mij mijn eigen snelheid en koers te houden. Het voelt heel onwennig en het vergt nog wat overgave van mijn kant.

Ambivalent hè, dat wat enerzijds zorgt dat ik de controle los moet laten, laat ook zien dat ik meer mijn eigen koers mag ‘rijden’.

Snap jij het nog?

Laat jij je sterk beïnvloeden door anderen? Weet je welke kant je op wilt en hoe je dat wilt doen? Of voelt het wel oké om te zijn waar je nu bent?

Wil jij meer je eigen koers gaan bepalen en weet je niet zo goed hoe te beginnen? Neem dan contact met mij op,

Lieve groet, Arianne

Ik had keurig de lijst bij de balie van röntgenologie ingevuld, naar waarheid. Dacht ik. Nou ja, bij ‘gewicht’ heb ik een gokje gedaan, een plus/minus teken erbij gezet en een smiley. Bij claustrofobie heb ik ‘nee ‘ ingevuld.
Totdat ik die die MRI scan in werd geschoven … ik werd warm, voelde een paniek en angst opkomen en vroeg de zorgzame verpleegkundige mij nog even terug te halen.

Pff …een half uur in zo’n tunnelbuis. Ik kreeg weer beelden uit de piramide in Egypte waarin ik mij ook zo opgesloten voelde met mensen voor en achter mij, geen kant op kunnen, krom gebogen naar het puntje van de piramide met een trap.

De vrouwen hebben mij fantastisch begeleidt en ik liet mij begeleiden en geruststellen. Nadat ik mijzelf eerst veroordeelde om de angst ben ik maar lief geworden voor mijzelf. Anders zou het een lang half uur worden.
Ik nam mijzelf mee op reis dat half uur, heb een mooie plek voor mijn nieuwe magnolia uitgezocht en ben alvast met de kerst bezig geweest. Ik dacht zelfs een moment even weg te zijn gedommeld.

Hoe belangrijk is het om gesteund te worden wanneer je bang bent, voor een keuze staat, een groot verlies hebt meegemaakt of iets gaat doen wat je nooit van jezelf had gedacht.

Gisterenavond mocht ik mij omringen met mijn ouders, vriend en kinderen, allemaal om de grote tafel om te eten en mijn leven te vieren.
In plaats van de bijbel lezen wat wij bij mijn ouders gewend zijn, vroeg ik of ieder om de beurt iets wilde benoemen waar hij of zij dankbaar voor is.
Wat was dit fijn om te doen en weet je? Het ging niet over materiële zaken; nee, het ging over vriendschappen, liefde, gezondheid en samen zijn.

Ik ben dankbaar voor de steun en het vertrouwen van de mensen om mij heen. Vanaf januari ga ik volledig als zelfstandige aan het werk en dat vind ik heel spannend. Maar zoals eerder in mijn leven bij een aantal life events, heb ik ook nu mijn hart gevolgd. Ik ben onder mijn angst gedoken en daar vond ik vertrouwen in mijzelf en de weg die ik verkies te gaan. Noem het een zielsmissie of welk woord je eraan wilt geven .

Dankbaar; voor alle lieve mensen om mij heen, dichtbij of verder weg.
Ook ben ik blij met alle lieve berichtjes voor mijn verjaardag gisteren. Dank jullie wel!

Heb jij behoefte aan begeleiding bij de keuzes waar je voor staat, voel je vrij om contact op te nemen.

Lieve groet,
Arianne