Afgelopen weekend bezocht ik Kamp Amersfoort. Een concentratiekamp uit de Tweede Wereldoorlog waar ca. 47.000 gevangenen zwaar hebben geleden.

Na het zien en luisteren van getuigenissen van overlevenden vroeg ik mij meer dan ontdaan het volgende af. Hoe hebben deze mensen ooit weer een ‘normaal’ leven kunnen oppakken?

Konden zij nog dromen? Durfden zij weer te dromen?

‘Een verlangen komt voort uit een motief dat door een heftige ervaring ontstaat ‘(De vierde dimensie van Hans Peter Roel)

Een sterk verlangen om iets in je leven voor elkaar te krijgen, te bereiken. Ik kan voor mijzelf een helder moment voor de geest halen. Dat was toen ik 14 jaar was en ik de wereld zoals ik haar had leren kennen te hard vond. Ik kon als opgroeiend meisje met al mijn zachtheid en sensitiviteit gewoonweg niet aarden.

Ik had op een gegeven moment geen idee meer hoe ik verder moest leven. Op dat dieptepunt in mijn leven heb ik een keuze gemaakt. Door een mystieke ervaring ben ik herinnerd aan mijn opdracht. Ik was niet voor niets geboren, als Arianne en in deze tijd en op deze plek.

Ik besloot door te gaan. Wel heb ik toen een schil om mij heen gebouwd zodat ik kon overleven. Jaren later koste het mij veel werk om dat schild weer los te laten. Beetje bij beetje.

Mijn verlangen om mijn specifieke bijdrage aan een betere wereld is ingegeven door loyaliteit. Door te willen voldoen aan mijn opdracht en niet te falen.

Als dit verlangen intens genoeg is en ik, jij daadwerkelijk stappen gaat zetten dan kan je je droom gaan leven. Door werkelijk te gaan handelen in de materie en niet langer af te wachten stap je in de stroom van je leven.

Overleven en verlangen liggen wat mij betreft heel dicht bij elkaar. Zonder verlangen kan je bijna niet overleven. En zonder te overleven (een heftige ervaring) ken je je verlangen niet.