Een onbestemd gevoel, beetje narrig zelfs, ergens last van hebben en niet weten waarvan. Herkenbaar voor je?

Ik had het deze week weer. Van het één op het andere moment, alsof er een deken over mij heen wordt gelegd.
Wat nog steeds mijn valkuil is, is dat ik in mijn hoofd schiet. Gedachten gaan op volle toeren en voor ik het weet ben ik hele verhalen in mijn hoofd aan het maken.

Gelukkig ben ik er veel bewuster van dan vroeger. Ik merk het op en ik spreek mijzelf duidelijk én liefdevol toe.

‘Stop nu met die verhalen in je hoofd maken. Het gaat over het verleden, het gaat over de toekomst. Dus het is geweest en/of het gaat nooit gebeuren. Je leeft in het nu en nu is alles goed.’ He he, dat geeft meteen een gevoel van opluchting.

Vervolgens ga ik kijken naar wat nu daadwerkelijk de situatie is waar ik mij zo druk om maak. En die ga ik wederom liefdevol bekijken. En omdat ik niet kan bedenken wat er in een ander allemaal omgaat kan ik alleen uitgaan van wat in mijzelf gevoeld wil worden.

Waardoor ben ik geraakt? Welke oude pijn wordt in mij geraakt? Voel ik mij niet gezien of gehoord? Voel ik mij niet vrij om mijn waarheid te spreken?

Naarmate de uren vorderen word ik rustiger, zachter voor mijzelf. Terug naar binnen en mijzelf ontmoeten. Niet streng, niet veroordelend maar liefdevol. Tjee, wat voelt dat anders zeg.

Ik wens jou ook zachtheid, eerlijkheid en een liefdevol blik. Voor jezelf, voor je naasten. Durf je pijn aan te kijken, durf ermee te zijn. Juist door bij jouw pijn of angst te blijven ontstaat de ruimte om er zachtheid en liefde aan te geven. Dán kan het weer gaan stromen en kan je helen.

Lieve groet, Arianne