De woensdag voor vertrek was ik helemaal blij en opgewonden. Eindelijk ging ik weer naar Chartres, naar ‘mijn kathedraal’. En hoe bijzonder om dit samen met mijn lief te mogen doen.

Die plek die voor mij zo’n krachtplek is en mij het gevoel geeft thuis te komen. Die plek, die wereld, ging ik hem laten zien.

Ik had geen verwachtingen dat hij dezelfde ervaringen als ik zou hebben. Ik was simpelweg gelukkig met het feit dat ik zoiets belangrijks met hem zou gaan delen.

Het is een magisch weekend geworden. De eerste stappen weer in de Notre Dame te mogen zetten ontroerde mij. Ik voelde mij omarmd door de muren. Alsof er werd gezegd:’ Welkom dochter’. Ik voelde blijdschap, dankbaarheid en ontroering.

De volgende dag, vrijdag, was het labyrint geopend. Tweemaal heb ik het labyrint gelopen. Tweemaal compleet anders. Andere intentie, ander gevoel, ander mede lopers.

Ik kan niet precies benoemen wat het verdriet of de pijn is die mij tranen geeft. De kracht en de mystieke magie van het labyrint helpt mij los te laten. Met mijn blote voeten op de eeuwenoude vloer voel ik de verbinding.

Mijn weg terug uit het labyrint naar het beginpunt zou ik willen dansen! Er is een lichtheid in mij en een grote vreugde.

In de middag ging ik voor de tweede keer het labyrint in. Het was druk, zowel in het labyrint als in de kathedraal. Onrust. Maar de buitenwereld had nauwelijks grip op mij. Aan het einde wachtte ik mijn lief op. En daar was enkel liefde.

Een plek om telkens naar terug te keren. Te voelen, te voeden, te zijn, los te laten en te ontdekken. En misschien is het ook tijd om anderen kennis te laten maken met Chartres. Met de Notre Dame en haar prachtige labyrint.

Lieve groet, Arianne