Lang geleden, ik was 14 jaar jong. Ik wilde de strijd bijna opgeven.
Dit was mijn eerste grote strijd in mijn leven; het gevecht met mijzelf.

Ik kon niet aarden, ik vond de wereld en haar mensen hard en gemeen. Ik paste er niet tussen.

Vandaag zag ik een post van Charlotte Labee:

 ‘Je hebt het gevoel dat deze wereld niet bij je past omdat je hier bent om een betere wereld te creëren’.

Ja, dit klopte voor mij als bus, maar dat kon ik toen niet voelen. Gelukkig was ik nog niet te ver gegaan. En zag ik weer licht aan het einde van de tunnel.

Meer en meer hoor ik mensen vertellen dat ze het leven als zwaar ervaren. Dat er momenten zijn dat ze er liever niet meer zouden willen zijn. Vaak blijft het bij die gedachten. Het is vaak een ongeziene strijd die iemand met zichzelf en het leven heeft.

Er is veel onbegrip en zijn er veel oordelen van anderen. ‘En de mensen om je heen dan?”
Op dat moment zit je in zo’n zwart gat dat je daadwerkelijk gelooft dat de wereld beter af is zonder jou. En het gevecht met jezelf heeft je zo vreselijk uitgeput dat je alleen nog maar rust wilt.

Ik schrijf deze blog om openheid te creëren, minder oordeel. Begrip is misschien te veel gevraagd. Maar compassie voor de donkere diepte voor de ander …

Zie en hoor je naasten en durf te vragen: ‘hoe gaat het nu écht met jou?’

Als therapeut vraag ik het regelmatig aan mijn cliënten: heb jij wel eens gedachten over hier niet meer willen zijn, aan jezelf doden?

Wat zou jij antwoorden?

Lieve groet, Arianne
www.praktijkhetlabyrinth.nl