Een uitnodiging op mijn telefoon; een feestje ter ere van iemands leven.
‘Wat lief dat ik ben uitgenodigd!’ denk ik. Een kleine note; verkleed, een sprookjes-thema.
‘Oh my …’ Daarbij mijn schroom en verlegenheid kennende om op een gelegenheid te komen waar ik niemand ken. Pff. Deze uitdaging vraagt om moed.

Ik heb meer dan mijn best gedaan een sprookjesjurk van een karakter te vinden die mij het meest past. Een jurk, die nu nog ergens tussen Hong Kong en Amsterdam hangt. Vermoedelijk.
Esmeralda, de zigeunerin uit Hunchback of the Notre Dame werd het dus niet.
Plan B: Roodkapje.

Na 3x stevig gezucht te hebben dompel ik mij onder in het feest. En wat een fijne en leuke ontmoetingen heb ik uiteindelijk. Door mij open te stellen en mijn verlegenheid te laten varen heb ik nieuwe mensen leren kennen. Mensen met dromen, met wensen en verlangens.

En waar hoor ik mij zelf over vertellen? Dat het mijn hartenwens is om ambulante stervensbegeleiding een plek in de samenleving te gaan geven! Dat is waar mijn passie en missie ligt. Dat is wat ik mag gaan doen!

Het Rode Kapje gaat af; ik hoef mij niet meer te bedekken. Ik mag mijzelf gaan laten zien in de wereld!
De Grote Boze Wolf is de angst in mij om mij te profileren. En de Vriendelijke Jager hoeft mij niet te redden. Maar als er een Jager is om naast mij mee te lopen en mij te stimuleren mijn eigen Pad te lopen, dan graag.

Grootmoeder heeft mij en mijn mandje met lekkers nodig. In dat mandje zitten ingrediënten om haar te helpen te helen. Lichter te worden, zodat zij kan los laten wat niet meer hoeft te worden gedragen.

Willen jullie mij helpen om mijn Sprookje werkelijkheid te laten worden?
Je hoeft alleen maar te delen, deze tekst, mijn website. En als je vragen hebt, dan beantwoord ik ze graag.

Daar tussen Peter Pan, de Elfjes en Koninginnen weet ik dat ik niet meer bang hoef te zijn voor de Wolf.

Lieve groet,
Arianne