Gisteren hadden wij weer een fijn moeder-dochter momentje; wij gingen gezellig kunstnagels plakken. Passen, meten, plakken en lakken.  Het nadeel van deze geplakte nagels is dat ik voortdurend aan het opletten ben of ik alle 10 mijn nagels nog heb! Toch vervelend wanneer je net hebt staan koken en je mist een nagel en je kunt hem nergens terugvinden. Ongemerkt sta je dan toch telkens in de pan macaroni te loeren.

Ik vraag mij ineens af hoe het zou zijn wanneer ik de hele dag bezig zou moeten zijn met de vraag of ik alles van mijzelf bij mij heb. Bijvoorbeeld of ik mijn humor niet ben verloren of dat ik mijn empathisch vermogen op het aanrecht heb laten liggen.
Al zijn er natuurlijk ook delen van mezelf die ik al heel lang probeer kwijt te raken. En dat lukt dan weer niet. Niet zoals die nagel.

Jouw Zijn, jouw Kern, is. Die is er gewoon altijd. Daar hoef je niet bij na te denken. Die draag je altijd met je mee en kun je niet kwijtraken.
Hij kan hooguit verstopt zijn onder een laag van overtuigingen opgedaan door ervaringen in je leven. Of je kunt door de drukte van alle dag niet goed de verbinding voelen. Maar die verbinding is er al tijd.

Er komt een moment in je leven dat je wordt uitgenodigd om te gaan ontdekken wie je werkelijk bent. Die roep in jezelf, dat verlangen zal je gaan herkennen en is op een gegeven moment niet meer te onderdrukken.

Hoe heerlijk is het om je leven te leven als jezelf. Zonder franjes, zonder kunstmatige gedrag, gewoon jouw authentieke jij. Zoveel kwalen en ziekten zouden geen vat meer op je hebben, omdat jij je ware zelf leeft.

Ben je nieuwsgierig geworden? En wil jij ontdekken wie jij werkelijk bent?

Je bent welkom. Met kunstnagels, zonder kunstnagels, gewoon zoals je bent.

Lieve groet,
Arianne