En toen was het zover…zondag heb ik mee gedaan aan mijn eerste Mudrace.
Tot voor kort wist ik niet eens wat het was.
Ik heb mij over laten halen door mijn collega’s. Over laten halen om door de modder te kruipen, door rioolbuizen te tijgeren en in de smerigst stinkende sloten te springen.
Waarom? Omdat ik ook eens gek wilde doen vermoed ik. En zoals menigeen zei: ‘Arianne, dat is toch niets voor jou’. Mmm…inderdaad, ik ben meer van de hakjes, make up en geföhnd haar. Dus..ik doe mee!

En nu, een paar dagen later voel ik naast de spierpijn vooral de overwinning op mijzelf. Ik voel een enorme dankbaarheid om mijn gezonde en vitale lijf dat deze uitdaging heeft volbracht.
Ik geniet na van de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de andere mudrunners, bekend of onbekend. De krachten die werden gebundeld. Het plezier dat je met elkaar deelt samen met liters modder en kilo’s kroos.

Dezelfde tijd, een aantal kilometers verderop was er ook een worsteling gaande. Van een geheel andere aard, één van leven op dood.
Gedurende deze Mudrun waren mijn gedachten heel regelmatig bij die kleine man die ligt te vechten voor zijn leven.
De ouders moeten eigenschappen in zichzelf vinden en aanboren om staande te blijven in deze angstige tijd.

Wat voelde dat dubbel; ik voelde mij blij en had plezier. En ik wist ook dat de ouders van dit kind naast het bed zaten te hopen, te bidden en te wensen dat hun kind bij hun blijft.

Als buitenstaander kan je niet het verdriet en de angst overnemen. Dat wat je naar mijn idee wel kunt doen is hen vanuit je hart en ziel kracht en liefde sturen. Niet zichtbaar, maar (on)bewust wel voelbaar voor diegene die het betreft.
Zo kan je met elkaar als dorpsgenoten, buurtgenoten en in sommige situaties als landgenoten en wereldburgers wel verschil maken.

Niets draagt zo ver als de kracht van de liefde…

Ik weet dat veel van jullie in gedachten bezig zijn met onze kleine dorpsgenoot. En hoe het ons allen heeft geraakt in ons hart. Hoe het ons weer bewust heeft gemaakt van de kwetsbaarheid van ons leven en dat van onze dierbare kinderen.

Voor nu vraag ik jullie een positieve gedachte, een gebed of wat voor jou ook goed voelt. Eenvoudig in je gedachten, vanuit je hart.

Lieve groet,
Arianne