Dit is één van de weinige reclames die ik afgelopen maanden heb gezien. Een vrouwelijke tandarts gaat van werk naar huis om haar tanden te poetsen. Wat ik op zich al vreemd vind.

Haar twee dotjes van kinderen komen blij op haar afgerend om haar te knuffelen en welkom te heten. Yeah. Right.

De laatste keer dat er twee kinderen blij op mij kwamen afrennen was waarschijnlijk omdat ik iets bij mij had wat ze graag wilden hebben.

Nu ik pubers in huis heb is de kans minimaal dat er vol blijdschap op mij wordt afgestormd. Omdat zij blij zouden zijn mij te zien. De realiteit is vaak dat er liggend vanaf de bank wordt geroepen; ‘ik heb honger, wat eten we?’.

Kijk, dat ik het anders zou willen, daar ben ik eerlijk over.

Wat zalig om na en dag werken ontvangen te worden met; ‘mam! Wat fijn dat je er weer bent, hoe was je dag?’ Of ‘mam, ga maar lekker zitten, zal ik wat te drinken voor je pakken?’.

Ach ja, dromen mag toch…

Het belangrijkste voor mij is om telkens weer elkaar bewust te groeten, bij het thuiskomen en bij het weggaan. Elkaar aankijken, een knuffel geven. De intentie is er in ieder geval, de uitvoering mag nog beter.

Bij mijn vrienden sta ik bekend om mijn knuffels, het bewust aanwezig zijn in de omhelzing. De ander voelen, de ander zien. Dat is voor mij heel waardevol.

En kijk, dat mijn pubers ander gedrag laten zien wil niet zeggen dat er geen ‘gestolen’ momentjes zijn dat wij lekker tegen elkaar aanhangen of knuffelen hoor. Wat ik wil meegeven; een bewuste aanraking, groet of oogcontact is zoveel waard. Zeker als het de laatste zou zijn. Zie elkaar. Echt.

Lieve groet, Arianne