Je kiest zelf hoe iets binnen komt; een woord, een gebaar of een blik.

Jij bent niet zelf de emotie, de ervaren pijn, je kijkt er naar en kunt met zachtheid en bijvoorbeeld humor kijken naar je eigen patronen en gedragingen.

Wat maakt dat het zo binnen komt? Door daar verder op door te voelen en jezelf te bevragen kom je je eigen struggles, blokkades tegen.

Onlangs kreeg ik van mijn dochter een les aangeboden inzake feedback en onvoorwaardelijke liefde.

Zij gaf aan het niet fijn te vinden dat ik een aantal keer elders aan het helpen was en ik er niet voor haar was. Mijn aanwezigheid en aandacht werden gemist.

Toen zij mij dit (h)eerlijk onverbloemd vertelde gebeurde er natuurlijk van alles in mijn hoofd, mijn lijf en mijn hart.

Mijn eerste primaire gedachte was in de trant van zelfoordeel: ‘Ik heb mijn kind in de in de steek gelaten. Ik ben geen goede moeder’.

Mijn tweede primaire gedachte was verdedigend; ‘ik heb iemand tijdelijk geholpen en ik was bereikbaar’.

Deze gedachten schoten door mij heen en ik koos ervoor dit niet te delen en aan mijn primaire reactie voorbij te gaan. Ik vroeg haar onder andere het verder aan mij uit te leggen zodat ik haar gevoel, haar beleving kon gaan begrijpen.

Na haar haarscherpe uitleg, analyse mét voorbeeld kon ik alleen maar zeggen dat ik haar had gehoord en dat ik erover na ging denken.

Dit nadenken en bevoelen duurt meestal wel een paar dagen bij mij. Want al mijn oude patronen die nog ergens in mij actief zijn werden geactiveerd. En wat fijn te bemerken dat ik ten opzichte van vroeger niet volledig in het oordeel naar mijn zelf bleef, maar er ook van een afstand naar kon kijken.

Daar waar ik mijzelf vroeger volledig kon afbranden en veroordelen, zag ik nu dat ik andere keuzen had kunnen maken. En dat het één of het ander niet perse fout is geweest.

Wat was ik dankbaar en ook trots dat dit meisje mij zo helder kon vertellen waar zij moeite mee had. Een paar dagen na dit voorval gaf ik haar bij het naar bed brengen terug, dat ik zo trots op haar ben. En dat zij mij aan het denken had gezet. En ook dat ik het moeilijk had gevonden om haar kritiek te ontvangen. En wat zei ze toen; .. Mam, het was feedback, geen kritiek’ . Wauw …12 jaar toch?!

Wat een onvoorwaardelijke liefde voelde ik hier tussen ons. Ik mag, net als mijn kinderen, ‘foute’ keuzes maken. Wij kunnen er met elkaar op terug komen. ‘Dat was niet handig van mij, dat doe ik een volgende keer anders’.
Jeetje, binnen het gezin met elkaar de veiligheid creëren om te delen wat er in je leeft. Wat je raakt, waar je blij of verdrietig van wordt. En waardoor je kan groeien en jezelf kan blijven of jezelf weer kunt worden.

Dank jullie wel prachtige kinderen, dat jullie ons zoveel geven en leren. Onvoorwaardelijk lief hebben …

Lieve groet, Arianne