Onlangs ben ik gewezen op het feit dat ik al die tijd met tennisschoenen heb hardgelopen…wat een grap! En dit zonder blessures, dat dan weer wel. Nadat ik voor mijzelf had besloten dat ik na zo’n tijd gemotiveerd genoeg was gebleven en vooral plezier beleef aan het hardlopen, mocht ik van mijzelf ‘echte’ loopschoenen gaan kopen!
Zo was ik zaterdag bij Runnersworld waar ik mij fantastisch heb laten helpen door de aardige verkoper. Je kan je misschien een beetje voorstellen hoe knullig ik mij voelde toen ik daar schuchter mijn tennisschoenen uit een tasje haalde…toen die aardige meneer mijn maat wilde weten, gingen mijn schouders hangen en mompelde ik mijn maat (ik heb stevige voeten van mijn ouders gekregen). Toen er nog zo wat van die dingen gebeurden en meneer ook mijn gewicht nog moest weten…tja…toen voelde ik mij eigenlijk een beetje bloot en kwetsbaar in die zaak met aardige verkopers en klanten die allemaal gezellig meededen aan deze ‘intake’.

Vandaag had ik weer een situatie waar ik dit naakte en kwetsbare gevoel kreeg. Een werksituatie waarin ik mij niet kon verbergen achter kennis, ervaring of opgetrokken maskers. Deze situaties hebben mij duidelijk iets te vertellen…

Zonder maskers
Hoe spannend en doodeng is het, om je ware zelf te laten zien… De eerste stap die ik te nemen had, was mijzelf aankijken in de spiegel. Kan ik naast mijn leuke kanten ook mijn minder leuke kanten accepteren en omarmen? Dat blote gevoel voelt nu nog oncomfortabel.. werkelijk uit mijn comfortzone getrokken.
Als je jezelf durft aan te kijken, jezelf in al je aspecten durft te omarmen; kan je een ander dan ook in alles laten zijn?

Als jij durft te zeggen: ‘Dit is wie ik ben’, ‘ik hou van mij’, dan is het alsof er in de wereld een lichtje wordt aangedaan. En je raadt het al…als wij allemaal kunnen zeggen ‘Ik ben …, ik hou van mij’, dan wordt de aarde werkelijk een verlichte planeet om op te wonen.

Mocht je het leuk vinden om te luisteren en te kijken: ‘Ik hou van mij’ van Harrie Jekkers; luchtig en waar