De kracht van de zee heeft mij ondersteboven gegooid. Letterlijk en figuurlijk. Al spelend in de golven aan de Atlantische kust werd in 1 seconde mijn rechter bovenarm en schouder als luciferhoutjes gebroken.

Om hulp hoefde ik niet te vragen, die mensen waren er ineens. En in de ambulance heb ik samen met de Franstalige ambulancebroeder op UB40 de pijn zitten wegpuffen. Had het niet zo’n pijn gedaan dan zou het best gezellig zijn geweest.

De eerste keer dat ik in dit avontuur om hulp vroeg was in het ziekenhuis; ik vroeg om heel sterke pijnstillers, liefst morfine. Die kreeg ik ruimschoots toegediend zodat ik eenden voorbijzag vliegen en zo nog wat meer.

Op een gegeven moment leek het mij dat ik opgehaald mocht worden door mijn lief die al zat te wachten in de wachtkamer van de SEH. Wegens de Corona mocht hij er niet bij. Nadat ik al een heel tijdje had liggen wachten met het infuus nog in mijn arm en hallucinerend over ik weet al niet wat begon ik toch maar te roepen. ‘Hello, can you help me? ‘ ‘Somebody there, please?’ . Mocht ik mij niet zo vreselijk voelen dan had ik er vast zelf hard om moeten lachen.

Na een hele tijd kwam een nieuwe verpleger die stomverbaasd leek dat ik daar überhaupt op een bed lag. Na de arts gehaald te hebben bleek ik inderdaad weg te mogen en kon ik om 03.00 uur ’s nachts mijn lief en de kinderen weer zien.

Hulp vragen is niet voor iedereen even gemakkelijk. Vooral als je eerst alles zelf wilt doen. Daar is niets mis mee, als je dan maar wel durft toe te geven als het niet gaat.

Inmiddels zijn wij zo’n 2 weken verder en ik logeer bij vriend- lief die met engelengeduld, liefde en humor mij terzijde staat.

Ik zou ik niet zijn wanneer ik al niet direct zou gaan bedenken en bevoelen wat deze golf van pijn, ongemak, zorgen en afhankelijkheid mij heeft te brengen. Want dit had ik toch allemaal al een keer meegemaakt? Welke les heb ik nog steeds te leren?

Hoor je de beschuldigende ondertoon naar mijzelf, hard en bijna liefdeloos? Is het het kunnen ontvangen van liefde en ondersteuning van mijn naasten? Is het kwetsbaar durven zijn? Is het …om hulp leren vragen?

Zie ik dat ook niet vaak om mij heen? Mensen die ondersteuning nodig hebben en die vragen hebben over zaken die hun leven beheersen. Die zeggen; ‘’ Arianne, ik ga echt een afspraak met je maken hoor!’. En óf de noodzaak voor dat moment verdwijnt óf dat er andere redenen zijn. Persoonlijk denk ik dat dit vaak te maken heeft met het durven toelaten van iemand in je leven. Die met je meekijkt, meevoelt en meedenkt. Dat is kwetsbaar, zeker wanneer je het zelf soms even helemaal niet meer weet.

Hoe zit het met jou? Durf jij hulp te vragen?

Lieve groet, Arianne

Ps. Mocht je je afvragen; hoe kan Arianne dit typen met een gebroken arm en schouder? Tja ..zelf willen doen …geduld en een lange adem.