Ja, die quote zie ik nogal eens voorbijkomen.
Het helpt meestal niet om in je emoties te blijven hangen. Een keer goed boos zijn, verdrietig voelen, dat is natuurlijk goed. Krop je emoties vooral niet op zeg ik altijd. Daar krijg je alleen maar hoofdpijn van.

Wanneer de heftigste emoties zijn gezakt kun je naar je gedachten kijken. Welke gedachte heb ik over mijn situatie? Zijn deze helpend? Of zijn mijn gedachten veroordelend?

Bijvoorbeeld: je hebt het op dit moment niet naar je zin op je (vrijwilligers)werk. Er speelt van alles en daar heb je knap last van.

De beschuldigingen die je hebt naar je collega, werkgever of het bedrijf zijn jou wel duidelijk. Je weet heel goed waar de ander het niet goed doet.

Je doet alles voor je werk om het te laten draaien. Eigenlijk blijkt dat je je grenzeloos hebt ingezet. Dat maakt vermoeid. Als je een laagje dieper durft te kijken, dan blijkt dat je niet gezien voelt. Niet gewaardeerd en onbegrepen.

Nog een laag dieper; wat maakt dat je je grenzeloos inzet ten koste van jezelf en/of je gezin? Van wie verlang je eigenlijk de waardering en het respect? Meestal is dit terug te leiden tot je kindertijd. Niet gezien en gehoord zijn door je ouders, hoe subtiel ook.

Door jezelf deze vragen te stellen ga je als vanzelf al anders naar de situatie kijken. Niet om de schuld bij jezelf te leggen. Maar ook niet meer alleen bij de ander.

Door je nieuwe inzichten ga je duidelijker je grenzen voelen en aangeven. Vanuit jouzelf ga je verandering brengen in de situatie.

De waardering die je van een ander verlangt ga je ook leren jezelf te geven.

Heb je hier wat hulp bij nodig, neem dan contact met mij op.

Lieve groet,
Arianne