Onlangs was ik als bevriende chauffeuse mee naar een uitvaart. Ik kende de man op wie zijn uitvaart ik kwam niet persoonlijk. Hij had een hoge leeftijd bereikt en ik hoorde in zijn afscheidsdienst dat hij vol vertrouwen in het hiernamaals is gestorven.

Dat zou voor mij toch een goede dood zijn hoor. Weten dat ik ga sterven en daar vrede mee hebben. Dat zelfs het achterlaten van diegene die mij zo lief zijn minder pijn doet dan het verlangen weer naar Huis te gaan.

Met voorkeur mag dat moment voor mij nog heel lang duren, ik ben hier nog lang niet klaar!

Ik vraag mij regelmatig af: hoe is het voor je als je ervan overtuigd bent dat er na dit leven niets meer is? Dat jij als persoon, als ziel ophoudt te bestaan? Hoe kijk je naar wat je achterlaat, jouw voetstappen op de aarde, je kennis die je hebt overgedragen en de liefde die je hebt gedeeld?

Vanuit mijn overtuiging en weten zou ik kunnen denken: ‘Je zal nog aangenaam verrast zijn (of niet) dat je gewoon doorleeft!’.

Bijzonder hoe dat werkt he. Zo overtuigd als ik ben van mijn kijk op het leven na de dood, zo is een ander dat ook. Wat wij wel allemaal gemeen hebben is dat wij allemaal op een dag zullen sterven.

En hoe kijk jij dan terug op je leven? Met deze vraag kan ik mijn eigen zorgen en problemen vaak wel relativeren.

Het gaat in ieder geval niet over hoeveel geld je hebt verdiend en hoe hard je hebt gewerkt. Voor mij gaat het in het leven om de liefde. Liefde voor onszelf, voor de ander, voor de aarde. Veel van ons hebben eerst te leren hoe van zichzelf te houden. Zelfliefde, zelfrespect en zelfwaardering.

Ik wens dat de meneer van de uitvaart liefde heeft kunnen geven en ontvangen in zijn leven.

Lieve groet, Arianne