In de musical van mijn zoon in groep 8 zingt Kenny Boeijen (één van de hoofdrolspelers) over een vriend. Vol gevoel en twijfel vraagt hij zich zingend af; ‘Ben jij een vriend?’

Wie is voor jou een echte vriend of vriendin gebleken in jouw leven? En zie je diegene ook nog live of is het contact verwaterd tot af en toe een appje? Mogelijk zijn jullie elkaar uit het oog verloren en vraag je je nog wel eens af hoe het met hem of haar gaat.

Onlangs mocht ik weer mijn jeugdvriend ontmoeten, wij kennen elkaar vanaf de kleuterschool en nu wij allebei 42 jaar oud zijn treffen wij elkaar nog zo nu en dan. Wij laten elkaar weten wanneer er hoogte en dieptepunten in ons leven zijn, kennen elkaars geschiedenis, weten waar wij vandaan komen en delen onze dromen. Dat wij elkaar niet zoveel zien en vaak moeite hebben om echt een datum te prikken blijkt niets af te doen aan onze band.

Er zijn ook vrienden in mijn leven geweest die ik uit het oog ben verloren. Soms zou ik wel even willen weten hoe het met hen gaat. Ik weet ook dat het goed is zo. Er zijn mensen met wie je een stuk meeloopt, soms kort en soms langer. En net als een relatie kunnen vriendschappen ook ‘uitgaan’.

Als je allebei weet en ervaart dat je verder gaat zonder elkaar, dan kan je ervoor kiezen dit uit te spreken. Of je laat het langzaam doodbloeden. Dit zegt wat mij betreft niets over mijn houden van die ander. Dat warme gevoel kan ik levenslang met mij meenemen. Alleen deel je niet meer je levens met elkaar.

Stel je je eens voor; je hoort dat je niet meer lang te leven hebt. Welke mensen zou je dan toch weer willen ontmoeten? Wat zou je willen delen? Wat zou je nog willen zeggen?

En stel je je eens voor; dat je contact met hen opneemt nu je weet dat je gezond bent en je de tijd lijkt te hebben om elkaar nog eens te ontmoeten? Nou, wat houdt je tegen?

Van afstel komt uitstel zegt men, neem jij het risico?

Lieve groet,

Arianne Zevenbergen