In mijn vorige blog heb ik het gehad over dankbaarheid. Ik ben dankbaar voor de vriendschappen in mijn leven.

Niets gebeurd voor niets en alles heeft een goddelijke timing. Na weken, zo niet maanden rondspoken in mijn hoofd werd ik afgelopen weekend door een dierbare vriendin met mijn voeten op de grond gezet.

Het was blijkbaar tijd om eruit te gaan komen en een andere mindset te gaan creëren.

Wat een moed heb je nodig om als vriend of vriendin ‘de waarheid’ te zeggen. En hoe belangrijk is het om dat te kunnen doen. Wat mij betreft hoort ook dat deel in een vriendschap thuis.

Aan de ontvangerskant vraagt het ontvankelijkheid, kwetsbaar durven zijn en lef om te ontvangen. De waarheid bestaat niet, maar wél een andere kijk op dat wat voor je ligt. Ik heb vrienden nodig in mijn leven; om te delen, te sparren, samen te ervaren, te groeien, te ontwikkelen en om mij te spiegelen.

Als mens zijn wij geneigd om in een patroon te raken en omdat het zo veilig en vertrouwd voelt, blijven wij graag in datzelfde patroon. Misschien herken je het wel; er is een kwestie die jou bezighoudt. Je hebt het al van verschillende kanten bekeken, maar het wordt je maar niet helder. Of het is je na veel herkauwen wel helder geworden, maar de volgende stap laat maar op zich wachten.

Wat houdt jou tegen? Is het angst voor het onbekende, angst om iets of iemand te verliezen? Of houdt het jou tegen omdat je dan het oude zal moeten loslaten? Weten wat je hebt, maar niet wat je krijgt?

Het is fijn om de tijd te nemen voor een proces, maar er komt een moment dat een volgende stap genomen dient te worden.

In mijn praktijk ben ik jouw spiegel, bekijken wij samen wat je voor je uitschuift. Durf je het aan?

Geloof mij, na dit weekend voelde ik mij bevrijd, kon ik weer voluit lachen! Dit loslaten geeft mij zoveel vrijheid om mijn verdere weg te gaan. Ik voel het in mijn hele lijf. En dat gun ik jou ook!

Lieve groet,
Arianne