Mijn leven lang heb ik van dansen gehouden. Niet in professioneel opzicht of per direct op een grote dansvloer. Maar gewoon thuis, alleen, met mijn kinderen en zo nu en dan op een feestje.

Wel had ik al langer de wens om salsa te leren. De passen, de bewegingen en het gevoel van deze dans te ervaren.

En ineens was daar vorig jaar een potentiële danspartner die het ook wilde leren. Een beetje spannend vonden wij het wel. En de eerste proefles temperde ons enthousiasme enigszins…wat was de dansleraar streng.
Toch hebben wij ons ingeschreven en heeft het ons heel veel gebracht.

Elk lesuur en alle uurtjes oefenen hebben mij zoveel spiegels gegeven van wie ik ben. Karaktereigenschappen, struggles en levensplezier die ineens sterk werden uitvergroot. Soms pijnlijk helder werden zij mij voorgeschoteld; in de dans, in mijn danspartner en in mijn leraar.

Perfectionisme, overgave, loslaten, vertrouwen, vreugde, plezier en geluk.

Afgelopen donderdag kreeg ik wederom een lesje; wat een frustratie. Ik zal eerlijk zijn; vanaf de eerste salsales is duidelijk dat ik grote moeite heb om mij te laten leiden. Niet anders meer gewend dan zelf overal de leiding in te pakken, had ik mij nu over te geven aan mijn danspartner. Een ander dan ik zelf. Pff …

Laat ik duidelijk zijn over mijn respect voor de mannelijke salsa dansers: zij hebben heel wat meer werk te verrichten dan wij vrouwen. Zij bedenken de combinaties, moeten dit tijdig aangeven, hebben hun eigen voeten en handenwerk en dit alles in een rap tempo.

Donderdagavond leken alle mannelijke danspartners moeite te hebben de leiding te nemen. En wat heb ik met mijzelf lopen vechten … ik kende de danspassen inmiddels maar mocht niets doen en kon alleen maar afwachten. Tot de ander aangaf welke beweging en stappen ik had te zetten.

Buiten de muren van de dansschool, op de parkeerplaats durfde ik mijn frustraties eruit te gooien. En mijn danspartner kon mijn getier (en dat stelt nog niet zo heel veel voor hoor) aanhoren zonder er een oordeel over te vormen. Hij pakte het niet op als kritiek, ging niet in de tegenaanval. Maar glimlachte naar mij en keek mij met ogen vol liefde aan.

Wauw. Dank. Voor het spel van de dans, voor de spiegelingen, voor de combinatie van plezier, vreugde en mijzelf steeds dieper leren kennen. En de verdieping en verrijking die het mij en mijn danspartner heeft gegeven. Dank aan de Salsa!

En zo krijgen wij dagelijks situaties voorgespiegeld waarvan wij mogen leren. Jezelf leren kennen, je motieven en beweegredenen. Zonder eerst met de vinger naar de ander te wijzen. En met aandacht en compassie naar binnen te keren.

Durf de leiding over jezelf te hebben; en durf je ook te laten leiden door de gidsen die op je pad komen. Ze komen naar je toe, gezonden en gestuurd, om jou te helpen jezelf te gaan herkennen in wie je ten diepste bent.

Ik wens jou wijsheid en plezier op deze weg naar zelfkennis en zelfliefde.

Lieve groet, Arianne