Vanmiddag dronk ik koffie bij mijn lieve overburen. Door de maanden heen kunnen wij steeds beter met elkaar communiceren.
Zo nu en dan roepen wij de hulp van Google translate in en de kinderen helpen ons ook om met elkaar te spreken.

Ik kreeg na enkele vragen van mijn kant over hun thuisland een filmpje te zien van hun huis in Syrië. Of eigenlijk van wat er van over is.
Puinhopen, een tweepersoons bed, midden tussen de brokstukken. Bijna surrealistisch, alsof dit bed er door een filmcrew van een horrorfilm is neergezet.
De tranen liepen over mijn wangen.

Hier in Nederland, bij deze familie op de bank, in het dorpje Zuidland, kilometers van hun thuisland voel ik de intense triestheid.
Wat doen zij hun best om er hier met elkaar wat van te maken. Dankbaarheid voor Nederland omdat zij hier nu veilig zijn. Verdriet en om angst om hun dierbare familie en vrienden die daar zijn.

Ik, jij, wij kunnen hun leed niet ons leed maken. Hun verdriet is niet ons verdriet.
Ieder heeft hier zijn of haar eigen leven te leven. Met zijn of haar eigen levensplan, lessen en ontwikkeling.
Je helpt de ander niet door slecht te slapen van hun problemen, je helpt de ander niet door nog harder te huilen.
Wél kun je elkaar ondersteunen op elkaars pad en juist dat kun je op eenvoudige wijze doen. Doe wat je kunt, met jouw tijd en energie. Doe dat wat goed voor je voelt.
Je hoeft geen ontwikkelingswerker te zijn in het een ver land, het kan ook zo dicht bij huis. In je eigen familie en vriendenkring, bij jou in de buurt of in de wijk.

Een vriendelijke knik, een lach, een hand en de ander werkelijk Zien. Die ander, welke taal hij of zij ook spreekt is in wezen niemand anders dan jij .

In Lak’ech… ik ben een andere jij. (In de Maya traditie een groet waarin met elkaar eert)

Arianne