Ergens in de diepte van je lijf, weten en voelen dat je iets te doen hebt. Het klopt niet meer, het past niet meer. Ken je dat?

Dat knagende gevoel, dat stemmetje dat iedere keer zachtjes zichzelf laat horen? En die je dan vakkundig de mond weet te snoeren?
Want daar zijn wij goed in geworden. Die liefdevolle zachte fluistering met het ego onhoorbaar maken.
Dit kan dagen, weken, maanden en soms jaren duren. En telkens weer laat dat stemmetje, de fluistering van jouw hart, van jouw ziel zich horen.
‘Wakker worden lief mens, word je bewust van al jouw mogelijkheden’.

Veelal willen wij dat stemmetje in onszelf niet horen, omdat het inhoud dat er iets gaat veranderen. Het vertrouwde gaat op de schop en dat geeft vaak een angstig gevoel.
Ons ego houdt graag de touwtjes in handen en schreeuwt in ons om aandacht, om bevestiging.

Bij het lezen van deze woorden zal het kwartje waarschijnlijk vrijwel meteen bij je vallen. Dat je weet: ‘oh, ja, ik herken het!’.
En misschien duurt het even voordat je het stemmetje in jou weer hoort en herkent.
Die fluisteringen kunnen gaan over hoe jij jouw leven leeft.
Bijvoorbeeld over werk dat je doet, maar niet met je hart, niet met passie.
Of weten dat je eigenlijk moet gaan verhuizen, wil je je losmaken uit de omgeving die je mogelijk in de greep houdt.
Of het stemmetje dat zegt dat je naar de huisarts moet gaan voor de klachten die je weg probeert te denken.
Of, weten dat je je relatie met een vriend, een familielid of je partner zal moeten loslaten, om verder te kunnen.

Ook ik heb natuurlijk het stemmetje in mij, dat mij zachtjes vertelt wat te doen, terwijl mijn gedachten alle kanten op hollen. Wanneer ik alle gevoelens weggeredeneerd heb om er maar niet aan te hoeven.
Want ik weet inmiddels, loslaten kan heel pijnlijk zijn. Loslaten van mensen waar ik van hou. Mensen die mij zoveel hebben gegeven waardoor ik verder kon groeien, ontwikkelen en ontplooien.
Wanneer ik dan de moed heb om iets of iemand los te laten volgt het verdriet. De tranen van pijn, om het loslaten als ook van dankbaarheid.
Dank mooi mens, dat jij dit voor mij bent geweest. Dank dat jij een poosje naast mij hebt willen staan en meelopen, nu kan ik weer verder.
Nu ga ik de sprong in het diepe wagen, met moed en vertrouwen en met grote liefde voor mijzelf en mijn leven.

Dat stemmetje, onze intuïtie, is de fluistering van jouw ziel.
Durf in stilte te gaan zitten, heb de moed te luisteren naar die stem in jou. Het is jouw wegwijzer in je leven. Die stem kent jouw pad en jouw Plan.

Lieve groet,
Arianne