Schatjes zijn het, echt. Twee pubers die een spoor van servies, kledingstukken en voedselresten achterlaten.

Ze slapen het liefst uit, wonen in de voorraadkast en houden de badkamer urenlang bezet.  Als ik de boeken induik en op internet surf blijkt het redelijk normaal gedrag te zijn. Oké …

Zelf ben ik niet zo’n puber geweest en kreeg daar hoogstwaarschijnlijk ook de ruimte niet voor. Inmiddels zie ik een patroon ontstaan. Ik ga mij steeds meer ergeren aan rondslingerende attributen. Ik ga steeds harder werken om het schoon en opgeruimd te houden. En ik word steeds knorriger.

Meestal heb ik de emotionele uitbarsting als wij met zijn 3en aan tafel zitten. Twee pubers kijken mij onbewogen aan. Of De Rollende Ogen. “Daar gaat ze weer’.

Oké, wat ging er mis? Ik heb gigantisch over mijn grenzen heen laten gaan. Ik heb niet gedurfd de confrontatie aan te gaan. Gewoon ook geen zin in boze gezichten en disharmonie. Daar doe ik het niet zo goed op namelijk.

Maar ja, dit werkt ook al een poos niet. De oplossing kwam uit hetzelfde stel kinderen, wonderlijk. Zij leerden mij hoe ik directiever moet opvoeden. Ik hoor al heel lang dat ik ‘te lief’ ben.

Wij hebben net zo lang geoefend tot ik niet meer vragenderwijs een verzoek deed. Maar hardop uitsprak: ‘Jij gaat na het eten je kamer opruimen én de toiletten schoonmaken’.

Wauw …wat een gevoel. Het blijft onwennig hoor. Ook bij mijn cliënten in de praktijk zie ik regelmatig dat er over grenzen wordt gegaan. Als het dan gaat schuren, herkenning komt, dán kunnen wij ermee aan de slag. Juist daar waar het niet meer comfortabel voelt zitten de schatten van onze persoonlijkheid verstopt.

Met een beetje zelfreflectie en goed leermateriaal kom je een heel eind. Ik heb mijn lesje geleerd. Maar het blijft ook voortdurend oefenen.

Waar ging jij deze week over je grens? Hoe reageer jij of jouw lijf wanneer je grenzeloos bent geweest?

Lieve groet, Arianne