Moed is een begrip dat regelmatig terugkomt in mijn blogs. Moed is de kracht in jezelf vinden en gebruiken om iets te doen wat je spannend vindt. Je kunt bang zijn dat anderen van alles van je vinden, kritiek op je hebben of je uitlachen.

Moed kun je nodig hebben om bijvoorbeeld je excuses aan te bieden en te erkennen dat je iets niet zo handig hebt aangepakt. Jouw moed kun je ook gebruiken om die ene stap te durven zetten. Na vele jaren jouw baan durven opzeggen, te verhuizen of je relatie te beëindigen. Los van wat anderen hier allemaal van zouden vinden. Jouw hart volgen.

Welke leeftijd je nu ook hebt, misschien herken je wel de wens in jezelf om je ouders te willen plezieren, te gehoorzamen of hen niet te kwetsen met keuzes die je maakt.

Zo kan ik het nog lastig vinden om mijn ouders te vertellen dat ik op zondag naar de dierentuin ben geweest.
Zij hebben andere normen en waarden dan ik over de zondagsrust. Mijn innerlijk kind wil hen niet teleurstellen. Mijn volwassen ik heeft inmiddels al jaren eigen keuzes hierin gemaakt. Maar nog altijd is er dat stemmetje in mij.

Zo terugkijkend op afgelopen tijd heb ik ook moed nodig gehad om een aantal zaken aan te gaan. Het opzeggen van mijn baan bij mijn werkgever met vele zekerheden; hoe spannend ik het ook vond, ik heb het gedaan. En wat zat er onder die moed?

De hoop, het verlangen dat er nieuwe kansen voor mij zouden komen waarmee ik mij zelf nog meer zou kunnen ontwikkelen. En de sterkte gedachte, zo niet overtuiging, dat ik later geen spijt wilde hebben. Dat ik iets gemist zou hebben.  De ‘had ik maar’ gedachte.

Maakte ik mij druk om wat anderen ervan vonden? Ja en Nee. Ik vond het belangrijk dat mijn naasten mij steunden en hun vertrouwen gaven.

Wat de rest van de wereld ervan vond, heb ik een stuk minder interessant gevonden.

Soms hoor ik iemand zeggen; ‘ik heb liever spijt van iets dat ik heb gedaan als van iets dat ik niet heb gedaan’.
Herken je dit? Of zou je dit ook graag willen zeggen?Die ‘had ik maar’ gedachte is voor mij een graadmeter geworden.

Ik ga hem zelfs nog scherper stellen: wanneer ik nog maar kort te leven zou hebben, wil ik zo min mogelijk ‘shit’ meer opruimen. Maar in alle hartenrust afscheid kunnen nemen van wie mij lief zijn.

Uiteindelijk gaat het in dit leven om de liefde, de vriendschappen en dat wat je in jezelf hebt kunnen ontwikkelen.

De ‘had ik maar-gedachte’; is er één die in je opkomt? En …wil je hem ombuigen naar; ‘ik heb het gedaan!’?

Lieve groet, Arianne