Mijn grootste les in de praktijk; de Curling therapeut

Mijn docent vroeg mij: ‘hoe zou het zijn om bij jezelf in therapie te zijn?”
Dat was nog eens een interessante vraag. Ik volgde de opleiding tot stress – en burn-out coach en dit was dag 2.

Toen ik met die vraag ging zitten voelde ik het snel gebeuren. Ik zag mijzelf in mijn praktijk zitten en ik zat op het puntje van mijn stoel. De client zat lekker achterovergeleund en ik zat mij toch hard te werken. Ik deed het innerlijk werk nog nét niet voor hem.

Door hard te werken was ik zo nu en dan een curling-therapeut. (Je kent waarschijnlijk het woord curling-ouder wel …)

Na verder onderzoek in mijzelf begreep ik waarom ik deed zoals ik deed. Ik wilde mijn cliënten zoveel mogelijk meegeven in één sessie. Maar daarom kon ik hen ook wel overspoelen met informatie.

Dus het gedrag wat ik juist bij de cliënten wilde doen inzien en anders doen deed ik zelf ook. Het was nooit genoeg, ik was nooit genoeg. Ook een vorm van overleven.

Mijn cliënten die kampen met stress, overspannenheid of zelfs burn-out hebben hetzelfde overlevingsmechanisme. Steeds harder werken, over eigen grenzen om .. ja om wat? Om gezien te worden, om erkend te worden, om gehoord te worden.

Na deze realisatie, en dit was niet de eerste keer hoor, ben ik bewuster achterover gaan leunen in mijn stoel. Ik hoef mijn cliënten niet te redden. Ik mag inspireren en ik moet vooral niet heel erg hard mijn best gaan doen. Word de client tegenover mij op de bank ook niet direct ontspannen van.

Innerlijke processen kan ik niet voor iemand anders doen, moet hij of zij toch echt zelf doen. Ik bied de ruimte om dat in veiligheid te doen. Het vertrouwen te geven dat de ander die groei kan maken. En het verlangen in zichzelf weer omhoog te laten komen. Het verlangen naar een vervullend, zinvol leven.

Ik kan je zeggen, dat is een stuk relaxter werken, voor allebei.

Lieve groet, Arianne