Het loslaten van je kinderen begint al bij de geboorte. Nu, 16 ½ jaar later voel ik de trekkracht van mijn kind. De wijde wereld in, een relatie en ik voel tegelijkertijd zoveel liefde en ook wat scheidingspijn.

Het gaat precies zoals het bedoeld is. Ouders raken wat naar de achtergrond en op aanvraag stap je naar voren.

In plaats van naar de sportschool zie ik mijzelf ineens de koelkast schoonmaken. Is dit een vluchtreactie van mijzelf?
Ik ga op onderzoek uit in mijzelf en ik voel een beetje pijn, verdriet en gemis.
Hoeveel moeders zijn mij al voorgegaan? Loslaten van je kind.

Ja, voor de vuile was, voedseltekorten en taxi-service weet hij mij goed te vinden. En het is oké.

Een traan rolt over mijn wang tegelijk dat ik over de datum producten in de prullenbak gooi. Mijn ego zegt: ‘Ja, mama, jij bent ook bijna over de datum’. Je kunt nog best een tijdje mee, maar je zal niet meer zo snel uit de (koel) kast worden gepakt. Auw.

Ik heb afgelopen jaren geleerd om niet meer weg te lopen voor deze gevoelens. Ik voel, doorwandel mijn lijf en voel waar pijn zit. Waar het verdriet zich in een hoekje schuilhoudt totdat ik er daadwerkelijk aandacht voor heb.

En nu ik zo aan het doorvoelen ben wat een beetje pijn doet én ik mijzelf toestemming geef om te voelen komt er een zachte acceptatie.

In mijn praktijk leer ik mensen ook om naar de pijn te gaan via het lijf. Er is een thema dat speelt. Iets dat schuurt en waar je liever niet naar toe gaat.
Door er niet bewust aandacht aan te geven gaat het knagen. En dat kost (onbewust) bakken met energie.

Het wordt groter en groter en gaat spanningsklachten geven. Of het nu iets op je werk is, een confrontatie in je familiekring of het niet volgen van je daadwerkelijk verlangen.

Ik sluit mijn koelkast, opgeruimd, schoon en met producten die nog een tijdje meekunnen. Ik heb mijn binnenste met deze klus ook geordend. Voor nu is het helder, gezien en gevoeld. Ik ga nog hopelijk een lange tijd mee.

En dat is één van de reden om naar de sportschool te gaan. Ik pak mijn sporttas en ik doe de deur met een beetje weemoed in mijn hart dicht.

Lieve groet, Arianne